Leki w terapii DID/OSDD

Nie ma leków, którymi można pozbyć się DID/OSDD-1. Różne leki używane są tylko wspomagająco w leczeniu zaburzeń współwystępujących, takich jak depresja i zaburzenia lękowe. Niektóre z nich mogą mieć wpływ na zamiany, wewnętrzną komunikację i różne objawy dysocjacjne, co można wykorzystać zależnie od potrzeb systemu. Badania nad konkretnymi lekami w połączeniu z DID/OSDD są dość ograniczone i w kwestii wpływu na wyłącznie mnogie sprawy musimy polegać głównie na osobistych doświadczeniach poszczególnych systemów. Z kolei badań nad wpływem leków na dysocjację istnieje o wiele więcej, niż te przez nas tutaj opisane. Warto pamiętać, że każdy organizm może reagować inaczej i czasami trzeba ustalić za pomocą prób i błędów, co pomaga, a co szkodzi.

Antydepresant Lexapro może utrudniać lub zupełnie uniemożliwiać zamiany albo komunikację^[1]. Podobnie Zoloft (sertralina) lub skutki uboczne jego odstawienia mogą doprowadzić do utknięcia na froncie i bardzo ograniczonej komunikacji.^[2] Może być to przydatne, jeżeli duża liczba nagłych zamian negatywnie wpływa na funkcjonowanie systemu albo jedna z osób alterskich stanowi zagrożenie dla ich zdrowia i życia i trzeba tymczasowo powstrzymać ją od frontowania. W innych przypadkach najlepiej w miarę możliwości unikać stosowania tych leków, bo takie skutki w dłuższej perspektywie negatywnie wpłyną na zdrowie psychiczne całego systemu.

Z badań wynika, że paroksetyna i nalokson mogą mieć zdolność do redukcji depersonalizacji i dysocjacji^[4]. Naltrekson także może redukować objawy dysocjacyjne.^[6] Lamotrygina może być pomocna w leczeniu zespołu derealizacji.^[8] Warto mieć na uwadze, że dysocjacja jest najczęściej mechanizmem obronnym i pozbycie się jej za pomocą leków bez zastąpienia jej zdrowymi sposobami radzenia sobie może mieć negatywne skutki dla zdrowia psychicznego.

U jednego nastoletniego systemu, kombinacja mirtazapiny i risperidonu zmniejszyła częstotliwość zamian oraz osłabiła dysocjacyjną amnezję i inne objawy dysocjacyjne.^[3] U innego nastoletniego systemu risperidon był nieskuteczny, ale kwetiapina zniwelowała halucynacje i spowodowała zupełne zablokowanie na froncie.^[5] Jeden system stosował amfetaminy do hamowania zamian.^[9] U pewnej pacjentki z zespołem depersonalizacji lek SSRI pogorszył jej objawy, lamotrygina z kolei spowodowała stopniową redukcję depersonalizacji.^[7]

W naszym osobistym doświadczeniu Aviomarin – lek na chorobę lokomocyjną – nieznacznie osłabia wewnętrzną komunikację, pomaga też trochę na natrętne myśli i robaki uszne. Nadal możemy ze sobą rozmawiać, ale wydaje się, jakby dzieliła nas większa odległość. Ale oczywiście nie jest to lek przeznaczony do ciągłego stosowania i efekty utrzymują się tylko przez kilka godzin, wraz z wywoływaną przez niego sennością.

Przypisy

1. ↑ Using Medication With D.I.D. ! | How Does It Work?
2. ↑ Zoloft/Sertraline making it harder for the system to communicate?
3. ↑ Dissociative Identity Disorder May Be Relieved by the Combined Treatments of Mirtazapine and Risperidone: Case Report of an Adolescent, Chen-Han Lai, M.D., 2012
4. ↑ Pharmacotherapy for dissociative disorders: A systematic review, Roshan Sutar i Sandhaya Sahu, 2019
5. ↑ Successful Treatment of Dissociative Identity Disorder in an Adolescent with Quetiapine, Laurencia Perales-Blum i wsp., 2016
6. ↑ Low dose naltrexone in the treatment of dissociative symptoms?, W. Pape i W. Wöller, 2014
7. ↑ Depersonalization and derealization syndrome: report on a case study and pharmacological management, Ana Carolina Sarquis Salgado i wsp., 2012
8. ↑ Lamotrigine in the Immediate Treatment ofOutpatients With Depersonalization DisorderWithout Psychiatric Comorbidity. Randomized, Double-Blind, Placebo-Controlled Study, dr Nadir Aliyev i dr Zafar Aliyev, 2011
9. ↑ The dream character as prototype for the multiple personality alter (s. 66), dr Deirdre Barrett, 1995

Utworzono: 16.01.2024
Ostatnia aktualizacja: 06.01.2025