Naukowe dowody mnogości
Istnienie dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości albo jego konkretnych objawów wciąż jest debatowane i nawet w kręgach psychologicznych część osób nie wierzy, że to jest rzeczywiste zaburzenie. Wynika to chyba tylko z osobistych uprzedzeń, bo wyniki badań naukowych w znacząco przeważającej liczbie stoją po stronie dysocjacyjnego zaburzenia tożsamości (DID). Inne określone zaburzenie dysocjacyjne (OSDD) i niezaburzona mnogość co prawda rzadziej cieszą się zainteresowaniem środowiska naukowego, ale ich istnienie w większej części także nie jest kwestionowane. Najważniejsze badania w tej dziedzinie możecie znaleźć na liście artykułów naukowych, a tutaj znajdziecie podsumowania ich rezultatów wytłumaczone prostszym, mamy nadzieję zrozumiałym dla przeciętnej osoby językiem.
Osoby alterskie
Istnienie osób alterskich potwierdziły między innymi badania różnic w ich reakcjach u systemów z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości – osoby alterskie po traumie wykazywały inne wzory aktwyności mózgu i inny czas reakcji niż osoby alterskie bez traumy w odpowiedzi na czytany tekst dotyczący traumy, czego osoby pojedyncze na potrzeby badania udające systemy nie były w stanie naśladować[1][5]. Systemy z DID mają także większe od reszty populacji obszary mózgu odpowiadające za ruch, motywację, pamięć, podejmowanie decyzji i inne wyższe funkcje poznawcze, co można wytłumaczyć faktem, że musi się tam „zmieścić” więcej osób lub osobowości.
Niepełnosprawność w sprawnym ciele
Kiedy pojedyncza osoba ze sprawnym ciałem fizycznie nie jest w stanie używać jego niektórych zmysłów lub funkcji motorycznych, diagnozuje się u niej zaburzenie konwersyjne. Możliwość posiadania różnych takich zaburzeń przez różne osoby z systemu jest znana już od lat – Philip M. Coons w naukowym artykule o wtedy jeszcze osobowości wielorakiej z 1988 roku pisze: „osobowości z poszczególnymi objawami konwersyjnymi są dobrze znane” oraz „w 1811 Mary Reynolds, jeden z najwcześniejszych przypadków osobowości wielorakiej w Stanach Zjednoczonych, cierpiała na ślepotę i głuchotę w swojej alternatywnej osobowości”[4]. Temat ten zgłębili w większych szczegółach Hans Strasburger i Bruno Waldvogel, wykonując badanie mózgu systemu z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości, którego część osób alterskich była niewidoma. Kiedy niewidome osoby kontrolowały ciało, zauważano brak obecności aktywności mózgowej zazwyczaj powiązanej z widzeniem, która była obecna przy frontowaniu osób widzących[3].
Projekcja
Jak na razie jedynie badanie poruszające temat projekcji „na życzenie”, które udało nam się znaleźć, dotyczy osoby pojedynczej, ale jesteśmy przekonane, że w przypadku osób mnogich mechanizm nie będzie się wiele różnić. Skany mózgu przeprowadzone przez Andrę M. Smith oraz Claude'a Messiera wykazały, że w czasie astralnej projekcji u badanej aktywują się obszary związane z ruchem, a także te powiązane we wcześniejszych badaniach z pozacielesnymi doświadczeniami. Osoby badające doszły do wniosku, że astralna projekcja jest nadzwyczajnym rodzajem wyobraźni ruchowej – aktywacja obszarów mózgu w jej czasie wyglądała inaczej, niż kiedy badana jedynie wyobrażała sobie siebie w czasie astralnej projekcji. Co ciekawe od obracania się wokół własnej osi w czasie (w cudzysłowie) „przebywania” poza swoim ciałem dostawała zawrotów głowy – naszym zdaniem pokazuje to, jak bardzo rzeczywiste takie doświadczenia mogą być dla mózgu.[2]
Przypisy
- Fact or Factitious? A Psychobiological Study of Authentic and Simulated Dissociative Identity States
- ↑ Voluntary out-of-body experience: an fMRI study
- ↑ Sight and blindness in the same person: Gating in the visual system
- ↑ Psychophysiologic Aspects of Multiple Personality Disorder
- ↑ Dissociative part-dependent biopsychosocial reactions to backward masked angry and neutral faces: An fMRI study of dissociative identity disorder