Komunikacja
W zależności od systemu komunikacja pomiędzy współosobami może być rozwinięta na bardzo wysokim poziomie albo może nie być jej wcale. Dzielimy ją na dwa typy: wewnętrzną i zewnętrzną.
Komunikacja wewnętrzna
Komunikacja wewnętrzna oznacza zazwyczaj wymianę myśli pomiędzy osobami członkowskimi systemu, najczęściej współświadomymi, aczkolwiek niektóre mają taką możliwość także w czasie przebywania w wewnątrzświecie. Przypomina ona bardzo telepatię. Najczęściej słowa pozostałych są odbierane w sposób podobny do własnych myśli, chociaż czasami niektórzy mogą słyszeć innych tak, jakby ci mówili do nich z zewnątrz ciała. Ich głosy zazwyczaj brzmią trochę inaczej, można je też odróżnić od swojego własnego po uczuciu „to nie są moje myśli” i braku posiadania nad nimi kontroli, chociaż nie zawsze współosoby są w stanie stwierdzić, do kogo dana myśl należała. Komunikacja myślowa nie opiera się jedynie na słowach, współosoby mogą przekazywać sobie obrazy, wrażenia zmysłowe, uczucia, zamiary czy wspomnienia, dlatego porozumiewanie się w ten sposób może odbywać się niezwykle szybko. Niektóre mogą także widzieć siebie nawzajem w swojej wyobraźni (w miejscu, które można nazwać przestrzenią umysłową) i tam dokonywać między sobą różnych interakcji. Nie każda współosoba może się komunikować z inną konkretną współosobą w taki sposób, ich komunikacja może być też silniejsza lub słabsza (na przykład pozwalająca tylko na wymianę emocji), a nawet wyłącznie jednostronna. Komunikacją wewnętrzną niektórzy nazywają także np. rozmawianie w wewnętrznym świecie czy snach.
Przestrzeń umysłowa
Przestrzenią umysłową może być nazwane miejsce, w którym dochodzi do wewnętrznej komunikacji pomiędzy współosobami (nie mogłośmy nigdzie znaleźć jego definicji i chyba wychodzi na to, że to my je wymyśliłośmy; duża część osób w społeczności używa współświadomości jako synonimu tego, co my nazywamy przebywaniem w jednej przestrzeni umysłowej, ale osobiście wolimy rozróżnić pomiędzy tymi dwiema rzeczami). Najczęściej dotyczy to osób frontujących i współświadomych (taką przestrzeń możemy też nazwać przestrzenią frontową), ale także współosoby w wewnętrznym świecie mogą mieć do nich dostęp. Przestrzeni umysłowych może być w jednym systemie wiele w jednym momencie (albo wiele miejsc w jednej przestrzeni, jak wolicie). Powstają one, kiedy kilka współosób zaczyna się komunikować, znikają, kiedy przestaną, a mogą się także połączyć, kiedy współosoby z jednej przestrzeni zbliżą się myślami do tych z drugiej (alternatywnie każda osoba posiada swoją własną przestrzeń umysłową, w której umiejscowione są jej wszystkie wyobrażenia). Niektóre osoby mogą przebywać w kilku z nich jednocześnie, jeżeli mają wystarczającą podzielność uwagi. Taka przestrzeń to nie dodatkowy wewnętrzny świat, a raczej zbiorowa wyobraźnia, w której każde widzi pozostałe ze swojej własnej perspektywy (jeżeli mają wysoki poziom wewnętrznej komunikacji i ich wyobraźnia na to pozwala). Utrzymanie w niej obrazów konkretnych przedmiotów wymaga świadomego wysiłku, a jeżeli współosoby różnią się poziomem wyobraźni, będą odbierały „miejsce”, w którym się znajdują, na odmienne sposoby (czasami mogą zobaczyć je z perspektywy innych, ale te ze słabszą wyobraźnią raczej nie dostaną nic więcej niż krótki przebłysk obrazu bardziej rzeczywistego niż to, co ich oko umysłu jest w stanie wytworzyć). Jeżeli aktualny fronter jest smutny, współświadome z nim opiekuńcze może przytulić go w przestrzeni frontowej i okryć go kocem, ale jeżeli fronter skupi swoją uwagę na czymś na zewnątrz, najprawdopodobniej przestanie je widzieć i czuć jego dotyk.
Myślowe przecieki
Wewnętrzna komunikacja nie zawsze jest świadoma lub dobrowolna. Czasami dochodzi do myślowych przecieków, w których opinie, emocje czy wspomnienia jednej współosoby „wyciekają” do innych. Przez to może być ciężko utrzymać coś w sekrecie przed resztą systemu lub przeprowadzać prywatne rozmowy, w przypadku niektórych systemów nawet w wewnętrznym świecie.
Sny
Pojawienie się współosoby we śnie nie zawsze oznacza, że śniła ona ten sam sen, ale spotykanie się ze swoimi współosobami w snach czy współosoba potrafiąca kształtować sny innych zdarza się w miarę często wśród systemów[1]. Współświadomość i rozmawianie poprzez myśli także jest możliwe, zwłaszcza kiedy system regularnie robi te rzeczy w dzień albo współosoby zasnęły w trakcie wewnętrznej rozmowy. Komunikacja poprzez sny nie zawsze będzie w jakikolwiek sposób wartościowa, bo nie mamy kontroli nad tym, co robimy w snach, więc czyjeś działania we śnie nie świadczą o tym, że dana osoba chciałaby zrobić coś takiego naprawdę – czasami sprawa ma się nawet zupełnie odwrotnie. Ale w niektórych przypadkach poprzez sny ktoś w systemie może odkryć jeszcze nieznaną mu współosobę albo zrozumieć – nierzadko metaforyczną – wiadomość, który inna współosoba próbowała mu przekazać we śnie. Taka forma komunikacji może czasami służyć jako alternatywa, kiedy wymiana myśli pomiędzy współosobami na jawie jest niemożliwa lub utrudniona. Techniki świadomego śnienia mogą ulepszyć jej jakość i pomóc w zapamiętywaniu nocnych interakcji.
Komunikacja zewnętrzna
Do metod komunikacji zewnętrznej należy wszelkie zostawianie wiadomości w miejscach, do których inne współosoby mogą mieć łatwy dostęp. Może być to na przykład prowadzenie dziennika, pisanie na białej tablicy, przyklejanie karteczek na lodówce czy proszenie zaufanej osoby z zewnątrz o osobiste przekazanie informacji innej współosobie. Może być to także komunikowanie się w sposób bezpośredni poprzez mówienie na głos do współosoby, która jest w danym momencie współświadoma.